25 października , Cerkiew czci pamięć św. Marcina Miłościwego, niebiańskiego patrona ks.protodiakona Marcina Kuźmy z parafii Narodzenia Bogurodzicy w Bielsku Podlaskim. Z tej okazji życzymy ojcu Marcinowi, sił duchowych i cielesnych w pracy dla dobra Cerkwi i na rzecz ludzi oraz wszystkiego najlepszego matuszce Taisie i synkowi Aleksandrowi. Nie przypadkowo ks. protodiakon ma za orędownika św.Marcina Miłościwego,jak podkreślił proboszcz parafii, ks.Jerzy Bogacewicz. Ks. protodiakon,oprócz obowiązków cerkiewnych, trudzi się w Fundacji Domów Kultury Prawosławnej Diecezji Warszawsko-Bielskiej- przywozi i wydaje żywność dla ludzi o niższym standardzie życiowym oraz pomaga w realizacji wszystkich ofert realizowanych przez Fundację. Mnogaje i Błagaje Leta czcigodny ojcze Marcinie !!!
MARCIN MIŁOŚCIWY, biskup Tours (Swiatitiel Martin Miłostiwyj, jepiskop Turskij), 12/25 października. Urodził się w 315 r. w Sabarii w Pannonii (tereny dzisiejszych Węgier), w pogańskiej rodzinie. Jego ojciec był rzymskim legionistą i doszedł do godności trybuna.
Marcin wychowywał się w Pawii w Italii. Początkowo był żołnierzem w armii Konstancjusza II. Żebrakowi proszącemu o jałmużnę u bram miasta Amiens oddał połowę swej opończy. Następnej nocy ukazał mu się Chrystus odziany w ten sam płaszcz. Pod wpływem tego wydarzenia młodzieniec przyjął chrzest i około 339 r. poprosił o zwolnienie z wojska, oświadczając: „Jestem żołnierzem Chrystusa i nie wolno mi walczyć”. Przez pewien czas przebywał w Italii i Dalmacji, potem jako pustelnik zamieszkał na wyspie u wybrzeży Ligurii.
W 360 r. Marcina wyświęcono na kapłana. Udał się wówczas do Galii (Francji) i w Poitiers założył pierwszy w tej części Europy monaster. Następnie osiadł w odludnym miejscu w okolicach miasta Tours, które wkrótce również przekształciło się w Monaster Marmoutier. W ten sposób został ojcem życia zakonnego we Francji. Jego przykład i zachęta przyczyniły się do powstania innych wspólnot zakonnych. W 370 lub 371 r. wbrew swojej woli został mianowany biskupem Tours. Zmarł około 400 r. Najbardziej prawdopodobny zdaje się być rok 397. Jego szczątki sprowadzono Loarą do Tours. Jako pierwszy wyznawca – nie męczennik – zaczął być czczony w Kościele Zachodnim. W 470 r. relikwie świętego złożono w absydzie bazyliki św. Marcina. Poza Francuzami szczególną czcia darzą go Węgrzy.
Św. Marcin był przykładem wielkiej pokory i dobroci. Jako aktywny misjonarz, docierał daleko poza granice swej diecezji. Jego wpływ sięgał od Irlandii do Afryki. Nie przeciwstawiał się przy tym niszczeniu pogańskich świątyń, jednocześnie zdecydowanie występując przeciwko skazywaniu na śmierć ludzi oskarżonych o praktyki magiczne. Zasłynął też jako cudotwórca i przepowiadający przyszłość. Uważany jest za ojca monastycyzmu we Francji. Cieszył się też sławą z powodu wiekiego miłosierdzia i pomocy udzielanej ubogim. Dlatego nadano mu przydomek „Miłościwego”. Uważany jest za patrona i wstawiennika przed Bogiem ubogich, ułomnych i pozbawionych wszelkiej pomocy. W Cerkwi prawosławnej jest dużo mniej znany niż na Zachodzie.
Na ikonach święty przedstawiany jest jako mężczyzna w średnim wieku z ciemnymi, kędzierzawymi włosami i brodą. Odziany jest w liturgiczne szaty biskupie. Zwykle prawą dłonią błogosławi, w lewej trzyma makietę świątyni.
Również sztuka zachodnia przedstawia go w stroju biskupa lub jako żołnierza oddającego żebrakowi płaszcz. Przydała mu też charakterystyczne atrybuty: dzban, gęś na księdze, gęś u stóp, konia, dwa psy lub żebraka u stóp. Na Zachodzie święty uważany jest m.in. za patrona Francji, dzieci, hotelarzy, jeźdźców, kawalerii, kapeluszników, kowali, krawców, młynarzy, tkaczy, podróżników, więźniów, właścicieli winnic, żebraków, żołnierzy.
W 360 r. Marcina wyświęcono na kapłana. Udał się wówczas do Galii (Francji) i w Poitiers założył pierwszy w tej części Europy monaster. Następnie osiadł w odludnym miejscu w okolicach miasta Tours, które wkrótce również przekształciło się w Monaster Marmoutier. W ten sposób został ojcem życia zakonnego we Francji. Jego przykład i zachęta przyczyniły się do powstania innych wspólnot zakonnych. W 370 lub 371 r. wbrew swojej woli został mianowany biskupem Tours. Zmarł około 400 r. Najbardziej prawdopodobny zdaje się być rok 397. Jego szczątki sprowadzono Loarą do Tours. Jako pierwszy wyznawca – nie męczennik – zaczął być czczony w Kościele Zachodnim. W 470 r. relikwie świętego złożono w absydzie bazyliki św. Marcina. Poza Francuzami szczególną czcia darzą go Węgrzy.
Św. Marcin był przykładem wielkiej pokory i dobroci. Jako aktywny misjonarz, docierał daleko poza granice swej diecezji. Jego wpływ sięgał od Irlandii do Afryki. Nie przeciwstawiał się przy tym niszczeniu pogańskich świątyń, jednocześnie zdecydowanie występując przeciwko skazywaniu na śmierć ludzi oskarżonych o praktyki magiczne. Zasłynął też jako cudotwórca i przepowiadający przyszłość. Uważany jest za ojca monastycyzmu we Francji. Cieszył się też sławą z powodu wiekiego miłosierdzia i pomocy udzielanej ubogim. Dlatego nadano mu przydomek „Miłościwego”. Uważany jest za patrona i wstawiennika przed Bogiem ubogich, ułomnych i pozbawionych wszelkiej pomocy. W Cerkwi prawosławnej jest dużo mniej znany niż na Zachodzie.
Na ikonach święty przedstawiany jest jako mężczyzna w średnim wieku z ciemnymi, kędzierzawymi włosami i brodą. Odziany jest w liturgiczne szaty biskupie. Zwykle prawą dłonią błogosławi, w lewej trzyma makietę świątyni.
Również sztuka zachodnia przedstawia go w stroju biskupa lub jako żołnierza oddającego żebrakowi płaszcz. Przydała mu też charakterystyczne atrybuty: dzban, gęś na księdze, gęś u stóp, konia, dwa psy lub żebraka u stóp. Na Zachodzie święty uważany jest m.in. za patrona Francji, dzieci, hotelarzy, jeźdźców, kawalerii, kapeluszników, kowali, krawców, młynarzy, tkaczy, podróżników, więźniów, właścicieli winnic, żebraków, żołnierzy.
za cerkiew.pl
oprac. Jarosław Charkiewicz